afscheid voor even

even niet meer die lastige blouse van je strijken
even niet meer samen uitgelaten voetbal kijken
even niet meer dat lieve speelse gebaar
je strelende hand over mijn  haar
even niet meer liefkozend “moemie “horen zeggen
even niet meer een mop met veel expressie uitleggen
even niet meer je aanstekelijk geschater
even niet meer je enthousiasme over ‘later’
even niet meer je drumsalvo’s op de tafel horen,
niet  je grijns als je broertje en ik met klaverjassen verloren
even niet meer de bedachtzame blauwe ogen
niet meer de hevige discussies omgebogen
even niet meer de voordeur die dicht sloeg
als je naar school ging ’s morgens vroeg
even niet meer je opgestoken hand als groet
even niet meer … en toch is het goed

ik laat je gaan, maar niet zomaar
’t kost me veel -al is het maar een half jaar
dank je wel,lieverd, voor wie je bent
en God’s zegen voor een super-tijd,m’n vent
Hij is erbij, Hij is de weg die je gaat
en Hij is de rots waarop je staat.
in Zijn Hand ligt jouw hele leven
dus ook ons afscheid – voor even



(geschreven toen onze zoon voor zijn stage naar Curacao ging)