Ze wist niet wat meer verdriet gaf:
het overlijden van haar ouders
óf ‘t verdelen van hun erfenis
wat rustte op haar schouders.
Zij was de oudste van het stel
wilde het goed laten verlopen
maar ’t was geëindigd in ruzie
zelfs om een doosje knopen!
Relaties stonden onder druk
’t werd een onverzadigd graaien
geen respect meer voor elkaar
een kwade wind ging waaien
en verkilde ieder tot op ’t bot
ze handelden gehaast en zuur
’t moest ook in een middagje
en ieders tijd was duur.
Haar weggestopte diep verdriet
moet ooit nog eens wegebben
en ’t bordje
“Mijn genade is u genoeg”
dat wilde niemand hebben.
