kleuren alle tinten grijs,
waar de schoonste lied'ren klonken,
treurt een troosteloze wijs,
Woorden, eenmaal vurig gloeiend,
spreken nu een droeve taal
en door eenzaamheid geslagen
zijn ze uitgeblust en kaal.
Waar de liefde zal verkoelen
is er niets meer wat ons bindt.
Afgunst, tweedracht en miskenning
het van eensgezindheid wint.
Ieder hart verliest zijn schoonheid
en vergaat in stil verdriet,
stuurloos tot een schip geworden
dat de haven nergens ziet.
Liefde, onvervalste liefde
is als zuurstof voor het hart,
werkt als balsem op de wonden,
diep geslagen door de smart.
Laat dus maar je hart doorstromen
met Gods klare vreugdebron,
die jou reeds met liefde laafde
eer je levensweg begon!