de hand van Vader stevig vast,
niet kijken of Zijn visie
wel in mijn eigen straatje past,
maar blindelings vertrouwen
op Zijn doordachte wijze raad,
dat is wat vaak veel verder
dan theoretiseren gaat.
Het doodgewoon geloven.
Als Vader zeggen zal: Kom mee!
de hoogste berg beklimmen
of springen in de diepste zee,
mijn kinderhanden rustig
in Vaders sterke knuist gelegd,
blijkt toch nog wel veel zwaarder
dan dat je 't zomaar even zegt.
Het doodgewoon geloven,
probleemloos in het leven staan
en zonder zwaar te zuchten
de smalle weg naar boven gaan,
met ogen die blij zeggen:
al draait ook alles om mij heen,
ik voel me niet verloren!
Dát kan met Vaders hulp alleen!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.