getweeën naar haar toegegaan.
"Ik mis iets!" zei ze eensklaps
en keek ons wat nadenkend aan.
"Ik mis iets, maar wat is het?"
Wij voelden, 't was haar oude huis,
want sinds een maand of wat was
Tabitha nu haar nieuwe thuis.
"Ik mis iets!" zei ze nog eens
en diep in haar de twijfel klonk.
Het was alsof er plots'ling
een heimwee in haar ogen blonk.
Geborgenheid is dikwijls
niet zo te vatten in een woord.
Het is een plaats te weten,
waar niets je zielenrust verstoort.
En nu nog, na veel dagen,
begrijp ik wat ze heeft bedoeld.
Het is niet uit te drukken
het heimwee dat ze dikwijls voelt.
"Ik mis iets!" is een wensdroom
die met de mijne niets verschilt.
Als zich de hemel opent,
wordt dit verlangen pas gestild!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.