Gethsemane

Radeloos knielt de Zaligmaker neer
onder olijfbomen in de voorjaarsnacht.
Scherpe bloesemgeur zweeft rond, prikkelt zacht
de droeve man, poogt Hem te sterken, gaat weer.

Omringd door zegevierende bloeikracht
voelt de Heiland met mateloze hartzeer
hoe Satan loert, maar stelt zich niet te weer,
wacht lijdzaam op de wraak der boze macht.

Soms ritselt of zucht het tergende duister,
lacht vijandig, spreekt over komend leed
binnen de onbreekbare duivelskluister.

Als een gerafeld, vaag lichtend rouwkleed
bedekken wolken de Hemelse luister,
die  -al tegenwoordig-  men steeds vergeet.