Getsemane

Schouwend in de schaduw
van mijn tuin
omringd door
grimmig zwijgen
zie, niemand meer
luistert

Wat kan dit doodsuur breken
gebald m'n woorden
barstend de angst
bestaan doet ijzen
pijn slikt door me heen

Haper, huiver maar
hunker naar hoger
in zweet en leed
spreekt zich jouw waarheid uit

Mateloos machteloos
merk mij
met mededogen
doch
deze bittere beker
bleef