Malaysia0017

Een telefoonpaal...lijkt een kruis
een laatst gebaar, ontreddering...
Het beeld dat slechts tot tranen dwingt;
zoveel geliefden... nooit meer thuis.

Hun graf, een ver, verlaten veld.
Verwachtingsvol van huis gegaan
er geen moment bij stilgestaan
dat 't laatste uur al was geteld.

Een paspoort als een laatste groet
die het leed zo tastbaar maakt,
tussen het puin persoonlijk raakt
van het verlies, zo nooit vermoed

De zinloos, redeloze haat
vertaald naar onomkeerbaar leed.
Niemand, die een antwoord weet
op deze laffe, kwade daad.

En juist, in 't allergrootst verdriet
waar feit na feit wordt opgeteld,
staat daar dat kruis in 't stille veld
als eer aan wie daar 't leven liet.