Wij bleven slapen

 
Hij vroeg ons met Hem te waken
maar ach, we waren toch zo moe
en voor Hij ons had verlaten
vielen onze ogen weer toe.
 
Zweet dat als bloed op de grond viel
zo groot was Zijn angst voor het uur
dat hem benam van zijn krachten
voor die dag vol van laaiend vuur
 
van oordeel, spot en de kruisdood
van pijn en vol van eenzaamheid
Maar wij, discipelen bleven slapen
wij begrepen niets van Zijn strijd.
 
Och Heer Jezus, Man van Smarten
het verdriet grijpt ons nog steeds aan
dat wij in Uw uur van beproeving
U zo alleen lieten staan.