schuifelt ze door het huis.
Haar blik is verdrietig,
haar houding zo nietig
Een rimpelig gezicht,
haar handen beven licht,
een kleine trilling om haar mond,
gebogen staart ze naar de grond
Een foto aan de kant,
strelend gaat haar hand
over het glas en het gelaat
van de man die op de foto staat
Ze slaakt een diepe zucht,
haar gedachten nemen een vlucht
naar lang vervlogen dagen
zo moeilijk soms te dragen
Aan de avond van een leven:
het is genoeg - zo is het goed.
Als je alles hebt gegeven
in de Hoop die leven doet.
Aan de avond van een leven,
al is het lang of misschien kort.
Ze weet : God heeft ALLES gegeven,
't verleden , 't heden en ook dat het morgen wordt.
