Hier verdrink je
in eenzaamheid
het slurpt je op
er is geen verschil
tussen de doodse stilte
en jezelf
Het muffe tafelkleed
omhult elk woord
geen klank bereikt
de oppervlakte
het kleed trekt je
naar beneden
smeert je uit
Je neus schuift door de haren
je mond verslijmt
met stof en kruimels
zelfs je huidskleur
volgt de bonte patronen
niemand die iets merkt
Alleen een kruisje
in het gemorste as
is een stille getuige
van je lijden
dat door Zijn lijden
wordt verzacht