bezoek ik nog wat mensen
die het moeilijk hebben en
deze periode anders wensen.
De vreugde is vertrokken
feestdagen die nu anders zijn
de mensen denken wel aan hen,
maar 't is nu 'ik' en nooit meer 'wij''.
Na ieder bezoek buiten de deur
moeten ze weer terug naar huis
en stappen ze de leegte binnen,
voelt dit ooit nog als hun thuis?
Laten we hen niet vergeten
die alleen door 't leven gaan
en hen helpen met de moeite
en eenzaamheid in hun bestaan.
Mogen wij een lichtje wezen
wat warmte geven bovendien
zodat, weerspiegeld in ons handelen,
zij Gods aanwezigheid weer zien.