Duizend woorden zijn te weinig,
maar één woord is al te veel
om gevoelens uit te drukken,
die ik zo graag met jou deel.
Woorden die ik uit wil spreken
schieten hier en nu tekort
En ik zou ook echt niet weten
of het daardoor beter wordt.
Daarom kan ik beter zwijgen
sla mijn armen om je heen.
Ook al huilen we nu samen,
samen blijf je toch alleen.
Hoe kan ik je dan nog troosten
bij jouw grote angst en pijn?
Jij moet deze weg alleen gaan
'k kan er enkel voor je zijn.
'k Zie de wanhoop in je ogen
'k zie je hulpeloze blik.
'k Droog de tranen in je ogen
als je mij vraagt:'Waarom ik?'
Maar ik blijf het antwoord schuldig.
't Is Gods ondoorgrond'lijkheid
die Zijn 'weg naar acceptatie'
leidt langs angst en eenzaamheid.
Aan die weg komt ooit een einde
al is dat nu niet in zicht.
Hij leidt via 'weg vol vrede',
naar het eindpunt " 't eeuwig Licht."
Duizend woorden zijn te weinig,
maar één woord is al te veel
om gevoelens uit te drukken
van dit hemelse tafereel.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.