Er is tòch veel wat we weten
Dat papa zó geweldig was
Dat hij nooit meer wordt vergeten
Gewoon, omdat hij papa was
Een man, een zoon om van te houden
Innig en echt, grappig en trouw
Die velen als een vriend beschouwden
Een vriend om wie je heel diep rouwt
Je maatje, die j' in betere tijden
Voor altijd toen je trouw beloofde
Niet wetende van al het lijden
Waardoor zijn licht te vroeg al doofde
Zijn geest bevrijd van alle pijn
Van zorg voor wie hij achterliet
Zou hij nu ergens anders zijn?
De antwoorden, we weten 't niet
Wellicht is in dat grote water
Van die oneindig' oceaan
Iets wat vertelt van hoe het later
Ook met ons tòch door zal gaan
Misschien blijft hij ons omringen
Vanuit een ander perspectief
In hele kleine, lieve dingen
Die zeggen, 'k heb je nog zò lief
Marian van der Veen-Niemeijer
6 februari 2001
