of toch... misschien?
Een verzwakkende kracht, een stervende nacht
geen handen die helen waar hopeloos wordt gewacht.
Tranen voor altijd verloren, omdat weldra bevroren
als handen ontoereikend -in onmacht verstijven.
Wit staat de maan in de nacht die angstig afwacht
tot de smart op aarde langzaam wordt verzacht.
Dan vloeien weer tranen van hoop over de dood
en dauwt de aarde die het kostbaar vocht eeuwen bewaarde
en alle tranen worden lichter, waar ze ooit wogen als lood.
Heeft dan toch iemand haar tranen gedroogd?
Hij, die ze het laatst in haar ziel heeft gehoord!
