Lieve zus,
Geen laatste woorden, geen afscheid.
Maar jouw voetstappen spreken nog steeds waar de weg heen leidt!
Al dreigen golven van verdriet ze soms weg te spoelen.
Jij raakte een snaar van ons levenslied, die we blijven voelen.
Jouw zegenende sporen koesteren wij blijvend in ons leven.
Je was niet beter in ontvangen, maar in geven.
Soms liep je hand in hand,
dat zien we aan de stappen in het zand.
Soms werd je gedragen,
Ook toen je de oversteek moest wagen.
Onze voetstappen hebben stil gestaan,
aan de oever van de rivier, waar jij bent doorgegaan.
Hoopvol blijven we jou nastaren.
Tot we, met betraande ogen, zelf de Morgenzon ontwaren.
Thuis in het Vaderhuis!