Het mooiste wat zij had, is haar ontnomen,
negen maanden mocht hij wel bij haar *wonen.*
Spontaan verwekt en lief naar uitgekeken,
het kindje kwam, de 'genen' afgeweken.
'Niet volgroeid', zo had de Heer het niet bedoeld,
hij was lief, maar heeft het leven nooit gevoeld.
God echter, nam hem mee naar Beter Oorden,
daar kon hij leven en volmaakt gaan worden.
Je vraagt je dan toch onherroepelijk af,
is dit nu mijn schuld of kreeg ik zware straf!
Dat zijn altijd de vragen in het leven,
God Zelf, die kan daarop het antwoord geven.
Als je dan, net als Henoch toen, met Hem praat,
legt Hij het je uit, zodat je het verstaat.
God laat je het dan heel duidelijk 'horen,
dat deze *kleintjes*, bij Hem Thuis behoren.