Mijn tranen en Zijn glimlach

mijn tranen vallen over verdorde rozen
die nog op groen vertakte stengels staan
hun harten doods en uitgesproken
die het stervenstij moeten ondergaan

hoe droevig dat iedere roos moet sterven
als mooie seizoenen die ook weer vergaan
dat wat ons lief is, wij nu moeten derven
maar in de lente opnieuw in bloei zal staan

zoals geheimnis hangt over de dood
en diepe treurnis over het voorbije leven
is het verlangen naar het ontluiken groot
dat door Zijn ware liefde wordt gegeven

zo moeten wij verdriet en vreugde delen
over de dood en het herrijzen heen
tot wij ontwaken in het eeuwig leven
bloeit Zijn glimlach in de rozen om ons heen