De weemoed van december

dagen die moede ontwaken
in lage witte nevels
die lang blijven hangen
over de winterse akkers
over de middag glipt soms de zon
even door de wolken
om plots weer te schuilen
achter een regenbui
alles in de natuur
is stervensmoe
en neemt afscheid
van de laatste herfstdagen
de bomen lijken
op naakte skeletten
in de schemerende avond
waar de mist vroeg
over de velden komt hangen
spreekt de bange stilte
van de naderende dood

de weemoed van december
hangt ook in mij
die dolend in het donker
zoekend is naar uw Licht
maar nog zo ver verborgen ligt

verwijder de wazige floers
uit mijn ziel - die wacht
op die grote ster
dat eerste geschrei
als van Het Kind
dat wil opbloeien
op een vernieuwde aarde