Als de jaren sneller tellen
en de lente is voorbij,
zien we onze levensdagen
in een eindeloze rij.
Tijden van intense vreugden
komen ons weer voor de geest,
liefde, warmte, vrede, aandacht
die er rijk’lijk is geweest.
Ook werd er verlies geleden,
toen het liefste ons verliet
en wij denken dan met weemoed
aan hen die ons oog niet ziet.
Veel te vroeg bij ons verdwenen
knaagt nog elke dag de pijn.
Waarom zijn ze ons ontvallen,
moest dit smart’lijk afscheid zijn?
Maar er is ook hoop en vreugde,
als we horen van de dag,
dat ons oog na angst en duister
velen weer aanschouwen mag.
Dit moment staat vast verankerd,
geeft ons telkens moed en kracht
blij op het moment te wachten
waarop wij zijn thuisgebracht!
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.