Mijn vader koos een andere weg
en heeft toen tegen ons gezegd,
’k ga wonen in een ander huis,
blijf niet meer bij jullie thuis.
Dat geeft verdriet, dat snap je wel
en als ik het aan God vertel,
weet ik dat Hij mij best hoort,
toch is mijn leventje verstoord.
Ik was heel boos, begrijp je dat?
Dus sloeg ik gaten in de kast,
sloeg met een hamer dingen stuk,
ik maakte mij erg druk.
Maar mijn moeder gaf geen straf,
zij nam gewoon de hamer af
en zei: Ik weet je hebt verdriet,
maar weet dat Jezus alles ziet.
Hij ziet jouw boosheid en jouw pijn
en wil graag jouw Trooster zijn,
vertel Hem wat je bezighoudt,
Hij weet dat jij van papa houdt.
Toch was ik toen nog steeds niet blij,
ik wou mijn vader dicht bij mij,
niet in een and’re straat of huis,
maar gewoon graag bij ons thuis.
Nu weet ik wel dat dat niet kan,
toch snap ik er nog steeds niks van.
dat er iets veranderen mag.
Dat hij de weg weer gaat tot God,
vaak voel ik mij nog best wel rot,
maar de ergste pijn is weg,
nu ik alles aan de Vader zeg.
Dit gedicht is geschreven vanuit de positie van mijn eigen kinderen en hetgeen hen in die moeilijk periode heeft beziggehouden. De strijd, het verdriet, de vragen en vooral de boosheid. Ook zij ervaren de pijn van een scheiding. Maar God was er altijd, al ging het niet altijd zo als wij het zelf wilden, toch heeft Hij in alles voorzien en dat is wat ik graag mee wil geven aan anderen.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.