als verpleegster, steun gevend,
aan iedereen die ze tegenkwam.
Nu is ze dement.
Tien, zei ze vertwijfeld
ineens weet ik het niet meer,
dat deed haar zo zeer!
We hebben er vaak over gesproken,
de lijn leek steeds vaker verbroken.
Soms even ruzie en onbegrip
met je lieve man,
die ook zo worstelde met
je achteruitgang!
Dat heb ik je toch al gezegd,
en telkens moest er iets
nog eens worden uitgelegd!
Ik kom maar niet meer naar
de gespreksgroep hoor,
ik ben het spoor
bijster m’n kind.
Je weet niet half hoe erg ik dat vind!
Ben het zo weer vergeten.
We zagen je steeds minder,
je raakte langzaam in een isolement
Here God help, help, ik ben dement!!!
Tineke Ebing
16 juni 2006
Dit is een van de gedichten uit het boekje over dementie van Tineke Ebing, daarin staan haar ervaringen in een verpleeghuis waar zij gewerkt heeft.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.