Boompje tot die dag

Hoop, vertrouwen,
sterker dan wanhoop,
angst en die onzekerheid.
Geloof in Gods liefdebeleid.

Ik kan dan wel zeggen
dat een grote hoeveelheid
gemis dagelijks aanwezig is,
alleen al door mijn gezondheid:
van God komen enkel goede dingen.
Déze wil ik, zál die, dagelijks bezingen.

Kunnen lopen,
al is het met pijn,
en bij tijd en wijle
buiten kunnen zijn.

Er is zoveel dat ik nog kan
in mijn dagelijkse leven.
Eén der dingen ervan:
aan mijn gedachten,
woorden geven
én niet bang
in nachten.

De kou die steeds weer wijkt
voor toch altijd warme zon,
in onverwacht vertonen,
omdat we in de herfst
kwamen te wonen.

De herfst als jaargetij,
seizoen in mijn tijd
van aards leven, 
mij nu gegeven
werkelijkheid.

Als het echt winter wordt,
eeuwige koude toe zal slaan,
dan weet ik, vertrouwend in Licht,
eeuwigdurend, onbeperkt, bewerkt
door God, oog in oog met Hem te staan.

Hoe kijk ik er nú tegenaan,
die laatste keer inslapen gaan?

Hoe zinloos daar acht op te slaan
zolang ik, beperkt, dat wel,
maar toch nog best volop
in het leven kan staan.

Gods vraag is vooreerst,
zoals me dat toch is geleerd,
dat ik weer een boompje plant.

September 2020, n.a.v. uitspraak van Luther {jcomments on}