Sandra (1)

Jouw lichaam leeft nog *,
doch jouw glimlach
verwarmt ons niet meer.
Alleen jouw tranen vertellen ons
over jouw immens verdriet...
Wij blijven achter
in een kamer vol illusies...

Hoor je ons nog?
Versta je ons nog?
Nog lang zullen we
de dagen tellen 
van vragen en verdriet...
Zal je ooit ontwaken en
 jouw kindjes weer knuffelen?

We smeken Je om 
een wonder, Jezus!
Laat Sandra weer spreken,
weer glimlachen.
Mag zij haar naam 
weer verstaan, en
en onze taal weer herkennen.

Jezus, breek die "muur"
van wanhopige stilte
weer af!wij smeken Je!

(*) Sandra was een "locked-in" patiente, totaal verlamd.
(1) dit is het eerste van 4 gedichten, die ik opdraag aan haar moedige  mama.