Ze ligt op bed
een lief gezicht wel bleek
ze kijkt me aan en zucht
ik lig hier al een week
hoe is dat zo gekomen vroeg ik haar
ach dat moet u me niet vragen
ik hoor hier niet
ze doen hier raar
mijn kinderen zeggen niet klagen
bent u boos omdat u hier bent
ja knikt ze en begint te snikken
niemand de me hier kent
ze laten je gewoon stikken
dan pakt ze mijn hand en zegt
ik denk dat het afgelopen is
ik ga hier dood, geloof me echt
zo vaak heb ik het niet mis
ze kijkt me aan droevig en verbeten
ik weet niet eens meer hoe ik heet
mijn naam ben ik vergeten
God weet wie je bent
zei ik tegen haar
echt waar zei ze
echt waar zei ik echt waar
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.