Is het niet verbazingwekkend
dat onder een microscoop
geen één sneeuwvlok,
hoe groot of minuscuul ook,
eenzélfde kristalvorm toont?
Forse vlokken vallen gestaag omlaag,
in een oogwenk bedekt een dik pak
alles wat we zien.
We bekijken op ons gemak
het vele dat wit wordt gekroond.
Motsneeuw danst onafgebroken,
door aanhoudend volharden.
Witte spikkeltjes dwarrelen
klein met vele samen,
met zelfde resultaat beloond.
Stuifsneeuw, rijk aan gevaren,
voor al wat en wie zich buiten waagt.
We zien niet op de blauwe luchten,
voelen ons beperkt en belaagd,
toch is alles met zon bekroond.
Ook sneeuwvlokken
getuigen van het mysterie
dat God boven alle wolken troont.
Januari 2015