Een kokmeeuw scheert voorbij
over een omgeploegde akker
de kale kluiten drukken zwaar
de zon kust de zaadjes wakker.
Diep in de bodem ligt het zaad
Verstopt, onzichtbaar klein.
Toch komt er een moment
dat er weer bloei zal zijn.
Dwars door druk en duister heen
komt er straks iets naar boven
dat stérker dan die zwaarte is,
't is haast niet te geloven!
Met zo'n kracht van binnenuit
wil ik graag vertrouwend leven
geduldig wachtend op het Licht:
de winter duurt nog even.
“Want bij U is de bron van het leven,
Door Uw licht zien wij licht” Ps. 36:10