Verstilde beelden

De dageraad is langzaamaan ontloken
het gouden zonlicht gloeit over het land
'k vergeet heel even 't beeld dat zo verbroken
teneer ligt in de holte van Gods hand

't Is hier zo stil, zó mooi en ongeschonden
de merel zingt haar ochtendritueel
en daar, waar vroeger oude wilgen stonden
ligt nu - onder het bladerdek van geel -

een nieuwe schepping stilletjes te wachten
te wachten tot de Lente haar omspant

ik geef vertroost mijn vragende gedachten
aan God, want 'k weet; Hij houdt ons in Zijn hand