De ambulance moest gebeld.
Ziekenhuis, "Intensive Care"!
Passief lag hij terneer,
spreken kon niet meer.
Naast zijn bed zijn vrouw.
Zij kwam haar woorden brengen,
gelovig, liefdevol,
een melodie van huwelijktrouw.
Zou God zijn leven nog verlengen?
Bidden mocht ik daar met hem,
mijn handen om zijn hoofd.
Zou hij mijn woorden horen?
Ik bad in diep geloof.
Mijn God is goed en zou verhoren.
"Jezus, U bent Heer!
Ik geef hem in Uw hoede.
Voor U de glorie en de eer.
U kunt Uw kind behoeden."
Wij stonden samen voor zijn bed.
De zieke had zich niet verroerd.
Toch zagen wij -geroerd-
een reactie op 't gebed.
Het had zijn hart beroerd.
Een traan bij ieder oog,
dat was het, wat wij zagen.
Voorzichtig naderde zijn vrouw
en bette het weer droog.
Liefdevol en trouw.
Hij lag nog steeds passief terneer,
maar nu in Jezus' hoede,
in Jezus' "Intensive Care".
Zijn uitgang en zijn ingang
zou Jezus zelf behoeden.
Voor zijn diep bedroefde vrouw
kwam het afscheid, zware rouw.
Maar toch had zij de zekerheid
dat God haar man geleiden zou
tot glorie en tot heerlijkheid.