Jaren geleden groeiden de bomen
nog tot in de hemel en kleurde elke
dag de lucht weer blauw en de zon
leek alleen maar voor ons te schijnen.
Het leven was een dans, een mooie dans
met de juiste muziek en de juiste personen.
Opeens kwam de pijn en met de pijn
ook de schrik die het hart en de ziel vervulden,
hoe nu verder las je in de ogen van elkaar, maar
we hielden ons groot en zeiden: het komt wel weer goed
en voelde dat de rust verdween uit het leven.
De maanden gingen voorbij maar de angst bleef.
De dag dat een dierbare sterft,
blijft de tijd in je hart even stilstaan.
Er zingen vogels in het lover van de bomen,
maar je hoort het niet, er is alleen maar stilte.
Dat moment van stilte doet pijn in je hart, je ziel.
Het is een stilte die je nooit zult vergeten.
Op de dag van de begrafenis gaat alles verder.
vogels zingen, bladeren wiegen in de wind
maar in je hart brandt de pijn feller dan ooit.
Je voelt de leegte, je ziet de leegte
en je weet dat het huis leeg is,
toch weet ook jij dat de toekomst voor je ligt.
Dan komt de dag dat je de vogels weer hoort,
Je geniet van hun vrolijke gezang.
Je ziet het gras weer groeien
en je hoort de bossen weer zingen.
Het leven is weer een dans van vreugde en verdriet.
En jij alleen bepaalt wanneer die dans begint.
In november wordt zijn of haar naam
genoemd door de voorganger in de kerk.
Dan voel je even naast je
en je ervaart dat God
je hand pakt om je verder
in het leven te begeleiden.
Elke dag weer opnieuw.