Ik wil je graag troosten, maar wat moet ik zeggen
bij dit onuitspreek'lijk verdriet.
Waarom dit gebeurde is niet uit te leggen.
Woorden van troost vind ik niet.
Als ik wat zeg: Het zal je niet raken.
Ik schiet toch tekort naar ik vrees
Want hoe goed bedoeld, dan zul je afhaken,
want ik verval toch in clichés.
Laten we daarom maar zwijgen en huilen,
zo delen we samen de pijn.
Laat mij je omarmen, je mag bij me schuilen,
zo kan ik er toch voor je zijn.
Laten we samen proberen te bidden,
Want God heeft ons immers gezegd:
"Waar je Mij aanroept, kom Ik in je midden.
Bij Mij kun je altijd terecht."
Ga ik straks weg, komen eenzame nachten,
dan ben je toch niet meer alleen.
De Heer is bij jou om je pijn te verzachten.
Niet zichtbaar, maar wel om je heen.
Levensverdriet is geen mens te besparen,
Maar 't laat onze Heer echt niet koud.
Een troostend woord kan verdriet niet verklaren,
maar weet dat de Heer van je houdt.
