Ontluikende roos

Ze begon langzaam te rijpen,
Ingrid, onze ontluikende roos.
We willen zo graag begrijpen
waarom God haar nu al uitkoos.
 
We weten wel, ze woont bij Hem
maar óns huis voelt nu zo koud.
Het is zo anders zonder haar stem,
niet hetzelfde, niet meer vertrouwd.
 
Haar dagen waren als een roos.
Een bloem, die bloeit op het veld.
Ontvouwend blad en nog zo broos.
Er was zoveel nog niet verteld.
 
Wij hadden samen duizend dromen
en wilden haar nog zoveel geven.
Zo graag tot volle bloei zien komen
maar God had haar dagen geschreven.
 
God, geef deze troost in onze pijn:
dat U haar eigenhandig hebt geplukt.
Zodat onze roos veilig bij U mag zijn
en dat ze niet voor niets is weggerukt.


12-12-2011
Voor de ouders van Ingrid
Met toestemming de naam vermeld.