Zo onbegrijpelijk
en toch ook niet
zo onbeschrijfelijk
en toch verwoord
in verborgen taal
zo onbereikbaar
voor jezelf en
voor anderen
waarom mocht dit
niet veranderen?
Zo gevangen in
negatief denken
zo balancerend
op het randje
van de hoop
zo vastgeklonken
aan ontkenning
van bestaan
hoe moest dit
verdergaan?
Zomaar zijn we
achtergebleven
zomaar zonder
de antwoorden
op vele vragen
zomaar gewezen
op de Schepper
van dit leven
te vroeg Hem
teruggegeven.
Zoveel weten in
Gods gedachten
zoveel ontferming
in Zijn gevoelens
voor Zijn kind
zoveel troost
om te geloven
in wat Hij doet:
de Eeuwige maakt
het zure tot zoet.
In het besef dat dit een gevoelig onderwerp is heb ik de moed het te plaatsen.
Het is een bewerking van een oorspronkelijk geschreven gedicht voor een moeder.
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.