Hier zit ik dan even, op het kerkplein
te kijken naar wat er zoal niet gebeurt.
Weinig te beleven; het mag weer zondag zijn:
wat vogelzang, een zonnestraal die me opfleurt.
Hier zit ik dan even, bij de Pancratiusbasiliek
te luisteren naar geluiden om me heen.
't Is zondag, weer één zonder orgelmuziek.
Terrasgeluiden verderop - maar kerkgangers... geen.
Hier zit ik dan even, op de dag van de Heer.
Ik voel me onbestemd, weinig energiek.
Niet zomaar ergens kunnen kerken, alweer
geen samenzang - de klok slaat melancholiek.
Hier zit ik dan op het plein, even te verstillen.
De online-dienst bij de caravan was best goed.
Maar ik zou graag nog wat meer willen:
meer geloof, gemeenschap, gezang, een blij gemoed.
Hier zit ik dan even, alleen met mezelf,
voel onrust, afstand, isolement.
Mijn ziel is bewolkt, zoals nu het hemelgewelf.
Heer, laat me voelen dat U er bent.
En net als ik dit gebed even noteer,
breekt onverwacht de zon toch door.
Een warme knipoog van mijn Heer;
de hemel vertelt zijn majesteit in koor.
juli 2020, Tubbergen
(slotregel verwijst naar Psalm 19)