Als je hardloopt zweef je even.
In de winter van je leven
is het met rennen wel gedaan,
maar je kan jezelf zweven geven
door in gepeins verzonken stilstaan
bij de allerfijnste herinneringen
aan wonderbaarlijke dingen
in vroegere ervaringen.
Dat het in je buik ging vlinderen
en die urenlange wandelingen
met je latere levensgezel:
lopen en stilstaan, hand in hand.
Later evenzo met je kinderen,
genietend van hun onbezorgde spel.
Rondhollen in je eigen kinderjaren,
kliederen met water en zand.
Beukennootjes en schelpen vergaren
schiep een wondelijke band.
Naar wat ál te gewoon is gaan lijken
kan je nog steeds verwonderd kijken.
Bezie bloemen, bomen, struiken
die jaarlijks als nieuw ontluiken
en ieder een eigen geur doen ruiken.
Bekijk het dansen van de vlinders,
beluister onaflatend vogelgefluit,
hoor de stemmen van je kleinkinders
en de zachtste wind met stil geluid.
Pas in je vorderende jaren
je voortbewegend tempo aan.
Dan heb je tijd om stil te staan
bij wonderen, waarnemen
waaraan je in vroeger jaren
al te gehaast voorbij bent gegaan.
18.04.2019 {jcomments on}
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.