4 mei, Last post

Ik zal niet blijven huilen van verdriet,
het leven kent zijn goede dagen.
maar op een plaats die niemand ziet
zal ik mijn zwarte vlekken dragen.

Maar één keer in het jaar zullen we samenkomen.
We staan bij 't monument dan even stil.
Dan denk ik aan die bange boze dromen,
waar mensen wegen gaan die niemand wil.

'Last post'', speelt helder de trompet,
de mensen trachten somber te vertalen,
over een geschiedenis, die ingebed
voor hen alleen bestaat in de verhalen.

Ik zal niet altijd huilen om ons leed,
maar schenk me toch die ene dag.
Dan denk ik aan al wat men met ons deed
en aan de mens die dit toch nog niet zag.

Herinnering blijft steeds gedenken.
Waar sta je als de vijand woedt?
Die ene dag, blijf die me schenken.
Dat ene uur dat mijn verleden bloedt.