er lagen nog wat bloemen van vier mei.
De ouders volgden hen met de ogen,
wij stonden er onzeker bij.
Ze holden gillend door 't herdenken
en hingen aan de ijzeren arm.
Moeder wilde limonade schenken,
want ja, het was hier wel wat warm.
Ách,'zei de vader, 'Ik wilde dit eens weten,
ja ook dat monument en die barakken daar.
Maar zes miljoen, dat kun je wel vergeten.
Zoveel joden, dat is niet waar.
We waren stil, de merel zong van niet vergeten.
De bloemen als vergeten tranen, ongeschreven.
Toen zei David: 'Meneer, ik zou graag willen weten
waar mijn familie volgens u dan is gebleven.'
U bent niet geauthoriseerd om reacties te posten.