mijn leven vol en druk
in de vredes-maatschappij.
Toen kreeg ik een logee,
op bezoek uit Duitsland.
Goed, ik zat daar echt niet mee.
Ik zou haar wel te woord staan
in haar eigen taal.
Zo zou 't gesprek dan voortgaan.
Maar toen ik wilde spreken,
bleek ik volkomen geblokkeerd.
De woorden bleven steken.
Mijn keel leek dichtgesnoerd.
De woorden hadden associaties,
waardoor oud zeer werd aangeroerd.
Hoewel de vijand was geweken,
was mijn emotie blijven steken.
Ik had mij op mijzelf verkeken.
De jaren zijn verstreken.
Ik kan het Duits weer spreken,
want de spanning is geweken.
Maar niet de tijd heelde de wonden,
die mijn ziel had ondervonden
en mij haperen deed.
Nee, vergeving bracht mij rust,
waardoor de brand van dit hardnekkig leed
werd uitgeblust.