Twee koppige dommeriken
willen maar niet slikken
dat liefde geven vrede is
Zij verkiezen te strijden
ook als daardoor de kleinen moeten lijden

Terug in de tijd:
wereld oorlog twee
bommen werden dagelijks gesmeten
door angst werden wij opgevreten
dat is wat nu andere onschuldigen moeten doorstaan
door mensen zonder geweten

Soldaten liepen vier jaar door onze straten
wij droegen dit gelaten
'Gott mit uns' stond op hun riemen
een slogan die niet eens kon dienen
Toen hun lied was uitgezongen
kwamen de vliegende bommen

Gele sterren werden van de straat geplukt,
van hun familie losgerukt
in vrachtwagens geladen onder slagen,
nadien in beestenwagens overgeladen
door gewapende macht
en onmiddellijk naar
naar de concentratiekampen gebracht

Vriendinnen verdwenen
om in Auschwitz een dodelijke douche te nemen
Is dat allemaal vergeten?
Ontelbare doden onder de zoden
dat mocht in de wereld
nooit meer voorkomen
Doch, het ziet er naar uit
dat een nieuwe holocaust ontspruit

Hoe kan men toch geloven
dat mensen hun machten willen tonen
in de pijnen van de kleinen
en het leed van wie het beleeft
Heeft het lam zichzelf
tot slachter gedegradeerd?

Mijn God, ieder mens is voor U gelijk
als zij liefde en vrede brengen
in plaats van strijd
en afscheid nemen van onmenselijkheid

Mensen die als duivels leven
kunnen zich niet bekeren
Zij zien alleen hun eigen gelijk
en kunnen U niet eren

Hun hart is als een harde steen
daar kan niemand binnenbreken
Hun eigen wil, hun recht,
daarin kan Uw Licht niet ontsteken
tenzij zij Uw roepstem willen horen:
't Is tijd... 't Is werkelijk tijd... kom en keer om;
pas dan zullen zij vrede kunnen scoren.

08.01.2009