Het witte kerkje aan een heuvelrand

het kleine, witte kerkje
gebouwd aan een steile heuvelrand
waar ik vaak als kind kwam wandelen
en zingend viooltjes plukte voor in m'n mand

wijdopen stond nu de hoge poort
vanuit een duister portaal zocht ik een plaats
met een hart van eenzaamheid gebroken
keek ik boven 't altaar op Zijn diep bedroefd gelaat

ik knielde op een bank bij 't gotisch vensterraam
waar ik met mijn moeder vaak nog had gebeden
en dichbij, het licht van vlammende kaarsen
lag een boek met intenties vol geschreven

een innerlijke stem riep mij naar een ingebouwde nis
 een Christusbeeld die aan een kruis genageld hing
met een loodzware doornenkroon op 't hoofd...
- Hij, die in deze stilte mijn eenzaamheid zomaar opving

wij keken elkaar aan met tranen in onze liefdesogen
hoe eenzaam was Ik daar op die berg aan 't kruis
ook Ik ben die nacht voor jou doorgegaan
omdat jij je eerste viooltjes bracht naar 't Vaderhuis

mijn eenzaam hart hoorde toen in een gebroken stilte
een stem die sprak en sprak en mij weer tot vreugde bracht
ik dankte met gans mijn hart en bad met gevouwen handen
in mijn woestijn van eenzaamheid bloeide nieuwe levenskracht