Hij laat gerust zijn bladeren ontvoeren
en buigt zijn takken voor de wind
het kerven in zijn huid zal hem niet deren
zijn vruchten schenkt hij aan een kind
Ik laat me ongevraagd door hem ontroeren
zoals hij trots rechtop blijft staan
niets vrezend nooit zijn kracht verliezend
na elke storm gewoon weer verder gaan
Ik voel me naast zijn stam zo klein
en zou het liefste op zijn wortels willen staan
Anne M. Hoogveld