Als een stille, koele bries dreef je van ons heen.
Ons verwonderd achterlatend.
De leegte overmande ons ineens.
Wij riepen je, maar het mocht niet baten.
Drijvend op de wolken, dansend met de wind.
Je vleugels uitslaand naar het oosten.
Hoe moeten wij verder zonder ons kind?
Wie, o wie zal ons toch troosten?
De Here, Groot en Sterk!
De Here, Machtig in Daden!
Ja, de Here doet het werk.
Hij verlicht ook onze donkere paden.