- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Pasen Lijdenstijd
- Hits: 5800
Wanneer we het niet beter wisten
dan hadden we beslist gedacht
dat er geen hoop meer was voor Jezus,
geen leven na Zijn lijdensnacht.
Maar ’t grootste wonder aller tijden,
Zijn opstanding, heeft ons geleerd,
dat Hij na dit afschuw’lijk lijden
in glorie heeft getriomfeerd.
Mijn lieve kind, ook in jouw nachten
zul je wel eens vertwijfeld zijn
wanneer het drukkend kruis zo zwaar is,
je hart verscheurd wordt door de pijn.
En toch wil ik je innig raden:
Houd moed! God heeft het laatste woord
en schoner dan het gouden zonlicht
Zijn kracht de duisternis doorboort.
Wanneer we het niet beter wisten,
dan dachten jij en ik bij leed
dat onze Vader in de hemel
Zijn kinderen misschien vergeet.
Doch wees getroost, Die heeft bewezen
dat Hij van kruisen kronen maakt,
laat ook jouw levensnacht verdwijnen,
zodat een nieuwe dag ontwaakt.
dan hadden we beslist gedacht
dat er geen hoop meer was voor Jezus,
geen leven na Zijn lijdensnacht.
Maar ’t grootste wonder aller tijden,
Zijn opstanding, heeft ons geleerd,
dat Hij na dit afschuw’lijk lijden
in glorie heeft getriomfeerd.
Mijn lieve kind, ook in jouw nachten
zul je wel eens vertwijfeld zijn
wanneer het drukkend kruis zo zwaar is,
je hart verscheurd wordt door de pijn.
En toch wil ik je innig raden:
Houd moed! God heeft het laatste woord
en schoner dan het gouden zonlicht
Zijn kracht de duisternis doorboort.
Wanneer we het niet beter wisten,
dan dachten jij en ik bij leed
dat onze Vader in de hemel
Zijn kinderen misschien vergeet.
Doch wees getroost, Die heeft bewezen
dat Hij van kruisen kronen maakt,
laat ook jouw levensnacht verdwijnen,
zodat een nieuwe dag ontwaakt.
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Pasen Lijdenstijd
- Hits: 22503
Zoveel uren van verschrikking
en van grenzeloze pijn,
zoveel onverdiende slagen,
als er nergens redders zijn,
zoveel zwaar te dragen lasten
bij een onvoorstelbaar leed,
zoveel kwelling, hoon, verneed’ring,
dát nu ”Goede Vrijdag” heet!
Als je in je eigen leven
ook zo’n nacht van lijden kent,
door het noodlot murw geslagen
en totaal ontredderd bent,
denk dan hoe je Heer en Heiland
al die smarten dragen kon,
maar zie ook de blijde morgen,
waarop Hij de dood verwon!
’t Is het wonder van het paasfeest
dat ons veel te zeggen heeft:
Na drie dagen vol verschrikking
klinkt de roepstem:”Jezus leeft!”
Laat dit woord een rijke troost zijn,
als je wankelt van verdriet.
Na een nacht van bitter lijden
weer de morgen uitkomst biedt!
en van grenzeloze pijn,
zoveel onverdiende slagen,
als er nergens redders zijn,
zoveel zwaar te dragen lasten
bij een onvoorstelbaar leed,
zoveel kwelling, hoon, verneed’ring,
dát nu ”Goede Vrijdag” heet!
Als je in je eigen leven
ook zo’n nacht van lijden kent,
door het noodlot murw geslagen
en totaal ontredderd bent,
denk dan hoe je Heer en Heiland
al die smarten dragen kon,
maar zie ook de blijde morgen,
waarop Hij de dood verwon!
’t Is het wonder van het paasfeest
dat ons veel te zeggen heeft:
Na drie dagen vol verschrikking
klinkt de roepstem:”Jezus leeft!”
Laat dit woord een rijke troost zijn,
als je wankelt van verdriet.
Na een nacht van bitter lijden
weer de morgen uitkomst biedt!
Frits Deubel
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Pasen (opstanding)
- Hits: 6183
Heer, als wij Golgotha weer zien,
wat Gij daar hebt gegeven,
zodat wij met een erfenis
van licht en liefde leven,
dan wordt het bij ons allen stil
en rest ons slechts te danken
met een geopend vreugd'vol hart
en jubelende klanken.
Heer, als wij Golgotha weer zien,
hoe Gij het kruis kon dragen,
opdat wij vrij en opgericht
in onze levensdagen
het pad dat naar de hemel leidt
opnieuw konden betreden,
dan worden ónze smarten klein
en lichter onze schreden.
Heer, als wij Uw verrrijzenis,
die grootse dag gedenken,
waarmee Gij ieder mensenkind
verlossing wilde schenken,
dan juichen wij: "Halleluja!
Verdwenen is het duister.
Er wacht een woning ons bereid
vol hemellicht en luister!"
wat Gij daar hebt gegeven,
zodat wij met een erfenis
van licht en liefde leven,
dan wordt het bij ons allen stil
en rest ons slechts te danken
met een geopend vreugd'vol hart
en jubelende klanken.
Heer, als wij Golgotha weer zien,
hoe Gij het kruis kon dragen,
opdat wij vrij en opgericht
in onze levensdagen
het pad dat naar de hemel leidt
opnieuw konden betreden,
dan worden ónze smarten klein
en lichter onze schreden.
Heer, als wij Uw verrrijzenis,
die grootse dag gedenken,
waarmee Gij ieder mensenkind
verlossing wilde schenken,
dan juichen wij: "Halleluja!
Verdwenen is het duister.
Er wacht een woning ons bereid
vol hemellicht en luister!"
Frits Deubel
- Details
- Geschreven door: Emmink, Ina (overl. in maart 2005)
- Categorie: Hemelvaart
- Hits: 5292
Jezus werd geboren
in de Heilige nacht de
vredes boodschap werd
op de wereld gebracht.
Jezus werd verraden
en Hij stierf aan 't kruis
Zijn moeder was toen vol verdriet
zij begreep het niet.
Drie dagen lag Hij in het graf
tot Hij op die stralende dag
opstond uit de dood.
Om ons te redden, Zijn liefde
groot.
daarna ging Hij naar de Hemel
een wolk onttrok Hem aan 't gezicht
Hij wacht op ons in 't paradijs
tot wij Hem ontmoeten mogen
Daar, in 't eeuwig licht.
in de Heilige nacht de
vredes boodschap werd
op de wereld gebracht.
Jezus werd verraden
en Hij stierf aan 't kruis
Zijn moeder was toen vol verdriet
zij begreep het niet.
Drie dagen lag Hij in het graf
tot Hij op die stralende dag
opstond uit de dood.
Om ons te redden, Zijn liefde
groot.
daarna ging Hij naar de Hemel
een wolk onttrok Hem aan 't gezicht
Hij wacht op ons in 't paradijs
tot wij Hem ontmoeten mogen
Daar, in 't eeuwig licht.
Ina Emmink
2003
- Details
- Geschreven door: Bruin, Christi de
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4195
Voordat ik werd geboren
Had God met mij een plan
Daarom zijn Gods levenslessen
Voor mij van groot belang
Hij stuurde mij een "hulpje"
Ze kruiste toen me pad
Omdat ik niet wilde luisteren
En hulp nodig had
Het eerste wat ik van "haar" leerde
Was 'klimmen" uit het dal
Ze leerde me opnieuw bidden
Want God was overal
Hij droeg me waar het nodig was
Want Hij hield van mij
Zo kwam ik in het "nieuwe" land
Met het "hulpje" aan m´n zij
Ik mocht ook leren
Om te houden
Van alles om me heen
En genieten van het leven
En van iedereen
Ik had de hoop al opgegeven
Was heel verdrietig en soms boos
Ik had geen zin meer in het leven
Het leek allemaal zo eindeloos
Hij stuurde weer zijn "hulpje"
En ze redde mij
Ze zei met God redden we het samen
Blijf maar eens bij mij
Ze leerde me vergeven
Met eindeloos geduld
Zeventig keer zeven
Want het was wel mijn schuld
Ook leerde ze me zeggen
Sorry, Ik ben fout geweest
Ik mocht dan opnieuw beginnen
Zoals het was geweest
Ze zei "heb toch vertrouwen"
In het goede van de mens
Leer weer van de mensen houden
Ook dat was eens Gods wens
En als je het even niet zie zitten
Vraag God dan eens om kracht
En laat je niet verleiden
Door een andere macht
Ze zei dikwijls "blijf geloven"
In God en alles wat hij doet
Laat hem je weg bepalen
Dan gaat het zeker goed
God houdt van alle kinderen
Dus zeker ook van jou
Niets kan je nu nog hinderen
Omdat hij van je houdt
Vraag gerust, klop bij hem aan
Hij laat je altijd binnen
Maar zeg ook eens, God bedankt
Voor alle goede dingen
Nu heb ik een "trouwe vriend"
Ik voel me als herboren.
Waar heb ik dit nu aan verdiend
Ik was toch " God" verloren?
Maar dankzij het "hulpje" van God
Heb ik nu een heel fijn leven
Ik geniet nog elke dag
Die me wordt gegeven
Had God met mij een plan
Daarom zijn Gods levenslessen
Voor mij van groot belang
Hij stuurde mij een "hulpje"
Ze kruiste toen me pad
Omdat ik niet wilde luisteren
En hulp nodig had
Het eerste wat ik van "haar" leerde
Was 'klimmen" uit het dal
Ze leerde me opnieuw bidden
Want God was overal
Hij droeg me waar het nodig was
Want Hij hield van mij
Zo kwam ik in het "nieuwe" land
Met het "hulpje" aan m´n zij
Ik mocht ook leren
Om te houden
Van alles om me heen
En genieten van het leven
En van iedereen
Ik had de hoop al opgegeven
Was heel verdrietig en soms boos
Ik had geen zin meer in het leven
Het leek allemaal zo eindeloos
Hij stuurde weer zijn "hulpje"
En ze redde mij
Ze zei met God redden we het samen
Blijf maar eens bij mij
Ze leerde me vergeven
Met eindeloos geduld
Zeventig keer zeven
Want het was wel mijn schuld
Ook leerde ze me zeggen
Sorry, Ik ben fout geweest
Ik mocht dan opnieuw beginnen
Zoals het was geweest
Ze zei "heb toch vertrouwen"
In het goede van de mens
Leer weer van de mensen houden
Ook dat was eens Gods wens
En als je het even niet zie zitten
Vraag God dan eens om kracht
En laat je niet verleiden
Door een andere macht
Ze zei dikwijls "blijf geloven"
In God en alles wat hij doet
Laat hem je weg bepalen
Dan gaat het zeker goed
God houdt van alle kinderen
Dus zeker ook van jou
Niets kan je nu nog hinderen
Omdat hij van je houdt
Vraag gerust, klop bij hem aan
Hij laat je altijd binnen
Maar zeg ook eens, God bedankt
Voor alle goede dingen
Nu heb ik een "trouwe vriend"
Ik voel me als herboren.
Waar heb ik dit nu aan verdiend
Ik was toch " God" verloren?
Maar dankzij het "hulpje" van God
Heb ik nu een heel fijn leven
Ik geniet nog elke dag
Die me wordt gegeven
Christie
25 februari 2005
- Details
- Geschreven door: Cieremans, Hans
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 7120
Ik probeer voor jou te bidden,
maar ik voel dat het niet gaat.
Want hoe kan een God dit toestaan,
als Hij werkelijk bestaat?
Met mijn ingehouden woede
zoek ik naar een sprankje licht
en in eindeloze twijfel
doe ik dan mijn ogen dicht.
En terwijl ik me dan afvraag:
"God wat heeft dit nou voor zin?"
Denk ik: "Zit ik nou te bidden
tegen beter weten in?"
't Leven sloeg een eigen weg in
niet de weg die jij verkoos.
Een weg naar het onbekende,
maakt het leven kwetsbaar, broos.
Ook al lijkt die weg verlaten,
zie je niemand om je heen.
Voel de liefde van de mensen,
want je loopt heus niet alleen.
En de sporen die je nalaat
naar bestemming "onbekend",
laten zien aan je geliefden
dat je heel erg dapper bent.
Ik probeer voor jou te bidden
en voel dat het moeizaam gaat.
Ik weet echt niet of het helpt,
maar het kan toch ook geen kwaad?
Dan voel ik de woede zakken
en ik word van binnen kalm.
Ondanks machteloze twijfel
grijp ik toch die laatste halm.
Ik vraag God om jou te helpen,
waar de weg je ook toe leidt
en bewonder door mijn tranen
steeds jouw grote dapperheid
Nu we jou los moeten laten
wil ik als jij: "Dapper zijn".
Maar nu zelfs die halm geknapt lijkt
voel ik mij ontzettend klein.
Toch weet ik, heel diep van binnen:
"Achter 's mensen horizon,
staat jouw naam in gouden letters
bij een liefdevolle Bron.
Die je hand pakt en je troostend
warmte, rust en vrede geeft.
Waar wij hopend op vertrouwen
als jij verder in ons leeft".
maar ik voel dat het niet gaat.
Want hoe kan een God dit toestaan,
als Hij werkelijk bestaat?
Met mijn ingehouden woede
zoek ik naar een sprankje licht
en in eindeloze twijfel
doe ik dan mijn ogen dicht.
En terwijl ik me dan afvraag:
"God wat heeft dit nou voor zin?"
Denk ik: "Zit ik nou te bidden
tegen beter weten in?"
't Leven sloeg een eigen weg in
niet de weg die jij verkoos.
Een weg naar het onbekende,
maakt het leven kwetsbaar, broos.
Ook al lijkt die weg verlaten,
zie je niemand om je heen.
Voel de liefde van de mensen,
want je loopt heus niet alleen.
En de sporen die je nalaat
naar bestemming "onbekend",
laten zien aan je geliefden
dat je heel erg dapper bent.
Ik probeer voor jou te bidden
en voel dat het moeizaam gaat.
Ik weet echt niet of het helpt,
maar het kan toch ook geen kwaad?
Dan voel ik de woede zakken
en ik word van binnen kalm.
Ondanks machteloze twijfel
grijp ik toch die laatste halm.
Ik vraag God om jou te helpen,
waar de weg je ook toe leidt
en bewonder door mijn tranen
steeds jouw grote dapperheid
Nu we jou los moeten laten
wil ik als jij: "Dapper zijn".
Maar nu zelfs die halm geknapt lijkt
voel ik mij ontzettend klein.
Toch weet ik, heel diep van binnen:
"Achter 's mensen horizon,
staat jouw naam in gouden letters
bij een liefdevolle Bron.
Die je hand pakt en je troostend
warmte, rust en vrede geeft.
Waar wij hopend op vertrouwen
als jij verder in ons leeft".
Hans Cieremans
- Details
- Geschreven door: Colpaert, Marcelien
- Categorie: Overlijden
- Hits: 3948
in helend kruid
van woord en beeld
verstouw ik stil
verlangen en gemis
een nevelbank
waarin de dag vergrijst
en herinnering
naar leegte wijst
op weke ondergrond
van zuigend blauw
en wit in vlekken
wolk en dicht
ik lees flarden
prik de tijd
hartverscheurend
liefde en eeuwigheid
van woord en beeld
verstouw ik stil
verlangen en gemis
een nevelbank
waarin de dag vergrijst
en herinnering
naar leegte wijst
op weke ondergrond
van zuigend blauw
en wit in vlekken
wolk en dicht
ik lees flarden
prik de tijd
hartverscheurend
liefde en eeuwigheid
Auteur: Marcelien Colpaert
20 maart 2002
- Details
- Geschreven door: Colpaert, Marcelien
- Categorie: Tijd
- Hits: 5325
woord voor woord
fluister ik
de wereld dicht
tot een gulden boek
in zoete winterslaap
waar herinnering
het leven prijst
en licht zich spiegelt
in een fotolijst
flitsen beelden
door de tijd
stromen pareltjes
van wazigheid
baar ik lettertjes
W O R D E N
nu vonkjes
eeuwigheid
fluister ik
de wereld dicht
tot een gulden boek
in zoete winterslaap
waar herinnering
het leven prijst
en licht zich spiegelt
in een fotolijst
flitsen beelden
door de tijd
stromen pareltjes
van wazigheid
baar ik lettertjes
W O R D E N
nu vonkjes
eeuwigheid
Auteur: Marcelien Colpaert
20 maart 2002
- Details
- Geschreven door: Klaver, Jan
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 12005
Ervaren Dood, kom aan mijn zijde
als mij ontglijden plaats en tijd.
Wees mij geleide
naar 't stille meer der eind'loosheid.
als mij ontglijden plaats en tijd.
Wees mij geleide
naar 't stille meer der eind'loosheid.
Vaag al mijn draden uit mijn handen,
ontbind mijn streven en mijn strijd.
Slaak alle banden
en drenk mij in vergetelheid.
ontbind mijn streven en mijn strijd.
Slaak alle banden
en drenk mij in vergetelheid.
Vol-end met milden kracht mijn leven
en schenk geheel mijn wezen vree.
Zij 't mij gegeven:
neem gij het welgezegend mee.
en schenk geheel mijn wezen vree.
Zij 't mij gegeven:
neem gij het welgezegend mee.
Jan Klaver
* 24 oktober 1899 ± 25 oktober 1944
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 12595
Wanneer een mens eenzaam reikt
aan ‘t einde van zijn laatste dagen
als ‘t leven eindigt en dan blijkt
dat geen antwoord de vele vragen
kan voldoen, noch de vrede geven !
Bedenk dan wel dat niet dit leven
in staat is allen te bevredigen.
Maar de mens die heengaat
vindt misschien wel de rust, de vrede
die hem in dit korte woelige leven
niet is gegund, niet is gegeven !
aan ‘t einde van zijn laatste dagen
als ‘t leven eindigt en dan blijkt
dat geen antwoord de vele vragen
kan voldoen, noch de vrede geven !
Bedenk dan wel dat niet dit leven
in staat is allen te bevredigen.
Maar de mens die heengaat
vindt misschien wel de rust, de vrede
die hem in dit korte woelige leven
niet is gegund, niet is gegeven !
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Verlies van een kind
- Hits: 27366
Waar ben je nu mijn kind,
ver weg van deze wereld
nog altijd in mijn hart besloten
En ik ga stapvoets verder
op deze aardse wereld
met mijn pijn bedroefd gesloten
En ooit zal ik aan 't einde komen
en niet meer verder moeten gaan,
afgesloten
En zie ik dan alle anderen
ooit met spijt verloren
met vreugde en verzoening
tot slot van alles
en iedereen.
ver weg van deze wereld
nog altijd in mijn hart besloten
En ik ga stapvoets verder
op deze aardse wereld
met mijn pijn bedroefd gesloten
En ooit zal ik aan 't einde komen
en niet meer verder moeten gaan,
afgesloten
En zie ik dan alle anderen
ooit met spijt verloren
met vreugde en verzoening
tot slot van alles
en iedereen.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 16868
Ik zag jouw gedachten, wensen,
de spijt van gewone mensen,
als zeepbellen stijgen in de lucht
één voor één klaar omhoog uiteen,
elk nog dragend een vermoeide zucht
jouw ziel voerend van ons mensen heen.
Leven is immers altijd afscheid nemen
Van verleden, van het heden.
Zelfs van hetgeen nog komen moet.
Vaarwel en tot ziens mijn vriend,
Ik hoop dat je nu de rust hervind.
Ik voel de pijn van hen die je achterliet
En zing nu zacht dit dodenlied.
de spijt van gewone mensen,
als zeepbellen stijgen in de lucht
één voor één klaar omhoog uiteen,
elk nog dragend een vermoeide zucht
jouw ziel voerend van ons mensen heen.
Leven is immers altijd afscheid nemen
Van verleden, van het heden.
Zelfs van hetgeen nog komen moet.
Vaarwel en tot ziens mijn vriend,
Ik hoop dat je nu de rust hervind.
Ik voel de pijn van hen die je achterliet
En zing nu zacht dit dodenlied.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Overlijden
- Hits: 4439
Mijn grijs gemoed
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Daelen, Victor van der (overleden 10-01-2006)
- Categorie: Afscheid
- Hits: 6287
Ik schilder woorden op het doek
één voor één bedachtzaam
en schrijf kleuren in het boek
streep naast streep en eenzaam
haast ontelbaar op de muur
de dagen die ik lang verduur.
Rood is mijn ziel die hoog vliegt
als een vogel in blauwe lucht.
mij zwevend in slaap wiegt
en dat alles zonder gerucht,
mijn ijdele geest verlaat de tijd
wat nog rest is ietwat spijt.
Rood was de zon die wegzinkt
tot zwart na paars beheerst
mijn eindig heelal omringt,
en nu zie ik voor het eerst
hoe sterren flonkeren...
één voor één bedachtzaam
en schrijf kleuren in het boek
streep naast streep en eenzaam
haast ontelbaar op de muur
de dagen die ik lang verduur.
Rood is mijn ziel die hoog vliegt
als een vogel in blauwe lucht.
mij zwevend in slaap wiegt
en dat alles zonder gerucht,
mijn ijdele geest verlaat de tijd
wat nog rest is ietwat spijt.
Rood was de zon die wegzinkt
tot zwart na paars beheerst
mijn eindig heelal omringt,
en nu zie ik voor het eerst
hoe sterren flonkeren...
Victor van der Daelen
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9055
O wat waren we weer
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
giftig met geschenken.
Iemand wees wijs naar het oosten.
Iemand vertelde een kerstnachtmerrie.
Iemand had het over
wrede machten op de boze aarde.
En Mozes rijmde met Herodes
en alles kleurde rood
als kerstbloed.
En Rudolf doet
alsof zijn neus bloedt.
Dit alles is nu verleden tijd.
Joris Denoo
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Pasen Lijdenstijd
- Hits: 8828
Het waait over Golgotha.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
De wereld ligt in puin.
In de touwen hangt een pop,
zijn kroon staat ietwat schuin.
Anderen heeft hij gered, maar
eigen angst is zwart als inkt.
De honderdman wacht op een teken
dat tot nader inzien dwingt.
Dit versplinterd lichaam, haaks
op aarde, vertrekt van pijn
voor eeuwen. Stenen tikken luid:
voor wie zal de mantel zijn?
Smart priemt door de vrouwen heen.
Het wordt donker. De natte spons
wordt bij de kruik gegooid. Alleen
het wonder blijft genadeloos uit.
De vrouwen staan als zwarte vogels
aan de totem van Golgotha.
Zij bloeden. De regen kerft
en laat zijn rode striemen na.
Wonden tussen de benen.
Het hart dat aan zijn ketting rukt.
Ogen die glashard wenen
en de adem die in kelen stokt.
Alles is er voor het drama:
De wijn, soldaten, en de wijven.
De tijd gaat voor anker; de heuvel
zaait zijn kanker in hun lijven.
Azijn mengt zich met lood.
Op deze godverlaten beurse plek
wordt met klinkende munt betaald.
Beroepssoldaten drinken totterdood.
Zij ledigen vele bekers pijn.
Smart drupt uit infusen
regelrecht in 't hart.
Het is vreselijk vrouw te zijn.
En moeder van een dode man.
Aan de totem van Golgotha
staat zij als een zwarte vogel:
trillend, bang en vleugellam.
De heuvel wordt met drie gedeeld.
Goed en kwaad zijn streng verdeeld
in rechts en links. Elke man
geeft nog wat tekenen van leven.
Maar niemand kan de armen kruisen.
Hij in 't midden krult van pijn.
Hij is een vraagteken van vlees.
Dat moet dan een koning zijn.
Hij draagt de kroon
en wordt het meest gehoond.
Die van links heult zwakjes mee.
Rechts heeft al zijn spijt betoond.
Heuvel, hel en hemel.
Een staak, doornen en een duif.
Wat heet hier goed? Wat kwaad?
Straks is het te laat.
Alles smeekt, alles krimpt, alles breekt.
De dood riekt zuur. De wind smaakt
naar nat hout. Omstreeks het negende uur
geeft deze mensenzoon de geest.
De beste dobbelaar springt op.
De taken worden verder uitgedeeld.
De werktuigen om af te maken
liggen in het slijk gereed.
Wat hebben die twee gedaan
dat hun de benen worden gebroken?
Wat heeft in 's hemelsnaam hij daar misdaan
dat hem de zijde wordt doorstoken?
Zij naderen; de vogels deinzen.
Als lijden is ten top gedreven
doet het lichaam niet meer mee.
Steek die ene, breek die twee.
Daar staat een ladder in de leegte.
Daar gaapt een open graf.
Daar is een kruik verdwenen.
Het Romeins karwei is af.
Wie is verlaten, wie staat samen?
Tegen loden lucht stijgt stil een duif.
Niets gebeurt, niets verroert, niets beweegt.
Het waait over Golgotha, amen.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Denoo, Joris
- Categorie: Kerst
- Hits: 9786
Mijn heiland heeft geen engelenhaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Zijn licht is staal dat blikkert.
Zijn pakpapier vertoont de oorlogskleuren
en zijn tuig houdt zich vertrekkensklaar.
Dit zijn de bikkelharde dagen
waar de weekheid volle kracht vooruit
weer toeslaat, eenmaal 's jaars.
Uitkijken voor kindsheid is 't geblazen.
Ik ruik die oude wind uit bange dagen;
ik loop me donker te verbijten.
Ik kwets me weer aan kerst,
dat verdomde licht, aan engelenhaar.
Over hoofden sneeuwt muziek in scherven.
Een tochthond draagt een blauwe strik.
Door de scheur onder zijn deur waait kleum
en uit zijn muil druipt oudjaarkwijl.
Ik ben mijn eigen leger des onheils
en strooi mezelf in straten rond,
zonder te kijken, zonder echt te haten,
op de stomme wijs van Rudolfs rode neus.
Wat is iedereen weer happy en gelovig.
Overal mag het een ietsje meer zijn.
De mensheid schuift langs kassa's aan.
Middenstanders uit het wijze oosten
Reiken bekers glühwein aan en
een kerstman schatert onbedaarlijk
om de tragiek van hondenpoep.
Ik spoed me naar café Van Lieverlee.
Het licht gedempt in deze drenkplaats.
Een gatenplant onttrekt ons
aan des mensen zicht en inzicht.
Ik meer aan, veranker en verander
Zienderogen: stuifsneeuw in mijn hoofd.
Ha! Waarom geen blauwste strik gekocht,
morgen, overmorgen, voor een allerliefste
die slechts hier vanbinnen echt bestaat?
Ik zink; er groeit begrip. Mijn hoofd
zegt dingen waar ik in kan komen.
Bij iedereen ontdek ik goede wil;
ik stel mijn eigen ophanging nog even uit.
Want ik word mijn eigen kunstwerk,
praatpaal hier en nu, ik ben
verdomd bereid een kerstboom
in mijn pechstrook neer te planten.
Hef ik straks een lied aan, vloeiend?
Volg ik de parabool van ene ster, klaar?
Of kies ik voor een kogelbaan,
één unlucky strike, zo gebeurd.
Deze en vele andere gedachten
krijgen audiëntie in mijn hoofd
en in café Van Lieverlee, des avonds
voor het kerst wordt, wijl iedereen
Compleet kalkoen en cognac is.
Wat te doen? Carmiggelt is al dood,
en zuster Magnussen al jarenlang vermoord.
Wat er op zit, is nog maar een glas:
Behorend tot de orde van de scherven,
doorschijn, groot gelijk en medicijnen.
Van lieverlee kan ik nu zelfs
foie gras en susa nina derven.
De tocht naar huis is niet echt zwaar :
wind blaast mijn zeilen bol
en het dagend licht uit 't oosten
bakent in de schijn van etalages
Een brede pechstrook voor mij af.
De kassa's zwijgen stil; de drollen
van de honden kan ik waardig als een mens
ontwijken. Ja, het was een stille nacht.
Van een boom kwam niks in huis,
maar ik had wat goede wil in pacht.
In café Van Lieverlee, deze oude haven,
vond ik de Rollen van de Dode Zee
Die gewaagden van onvrede, zwarte sneeuw
en goud en wierook op de helling zetten.
De nacht werd als de straat zo oud
en buiten was het bitter koud.
Nee, mijn heiland had geen engelenhaar.
Zijn licht was staal dat blikkerde.
Zijn pakpapier vertoonde oorlogskleuren
en zijn tuig hield zich vertrekkensklaar.
Joris Denoo
Uit de dichtbundel LINKERHART van JORIS DENOO
(bekroond met 5-jaarlijkse Guido Gezelle Prijs 1999
en uitgegeven door Poëziecentrum Gent in 2000)
Ingezonden 3 december 2004
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 15885
van naamloos verdriet,
de uren waarin je
geen uitkomst meer ziet,
dat diep in jezelf
toch een ruimte ontstaat,
waarin als een wonder
de deur opengaat.
Je voelt het wanneer je
de vrede weer smaakt:
een liefdevol mens
heeft je hart aangeraakt.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Gebedengedichten
- Hits: 12274
Bidden
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
zonder
dat je
Gods antwoord
herkent,
wordt een
gebed
zonder
end
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 7661
Er is meer dan wat je
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
als sterveling ziet.
Er is meer rondom je,
vergeet dat maar niet!
Meer dan je kunt vatten
met al je verstand,
want God houdt het meeste
nog achter de hand!
Probeer niet te vorsen
hoe zoiets wel kan,
maar grijp al die wond’ren,
geniet er slechts van.
Wat mensen niet kunnen
krijgt God voor elkaar.
Daarin komt Zijn almacht
en kracht openbaar.
Er is meer dan zorgen
en meer dan je traan.
Voor jou komt weer vreugde
vanboven vandaan!
Vraag mij niet hoe dat dan
in hemelsnaam kan.
Omvat stil het wonder,
geniet er slechts van!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Geloof, hoop en liefde
- Hits: 4639
Er dreigt een schip te zinken,
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
de ruimen staan in brand
en zware golven beuken
verwoed tegen de wand.
Een S.O.S. klinkt dringend
en hoop’lijk niet te laat.
Nog even en het vaartuig
met man en muis vergaat.
Hoor jij soms ook wel schepen,
die luid de noodklok slaan?
Mijn God, als jij niets uitricht
ze reddeloos vergaan!
Reik toch een koord van liefde
en maak ze aan je vast,
opdat ze niet verzinken
door hun enorme last.
God wil ook jou gebruiken
als angst je naaste kwelt,
als veel is te verliezen
en elk moment haast telt.
Speur toch naar drenkelingen
en werp een reddingslijn,
zodat ze net op tijd nog
geborgen zullen zijn.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Bezinning
- Hits: 5757
om dingen te zeggen,
zodat we bij and’ren
iets neer kunnen leggen.
Er komen wel klanken
van vloeiende zinnen,
maar wat kan een zieke
met zoiets beginnen?
We praten en praten,
behand’len problemen,
doch zonder de ander
zijn zorg af te nemen
en als we dan nog niet
een ingang verkrijgen,
rest ons vaak niets anders
dan eind’lijk te zwijgen.
Misschien als we mensen
vanbinnen bekijken,
wellicht dat we velen
iets beter bereiken.
Proberen we zelf dan
het spreken te laten,
gaan vast onze harten
en ogen meer praten.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Troost & Bemoediging
- Hits: 4138
”God, heeft mijn leven nog wel zin?
Ik mis de wapens om te strijden,
waardoor ik nooit meer overwin!
Nu zelfs mijn roer het heeft begeven
ben ik een schip dat stuurloos is
en zwalkend op de woeste zeeën
ik elke hoop op redding mis!”
Toch hoor je ze soms heel druk praten
met hun bekenden om zich heen.
Ze zijn het middelpunt bij velen,
maar eig’lijk moederziel alleen.
Misschien dat zij alleen nog wachten
of er van jouw kant redding komt,
als die gevreesde stem vanbinnen
door jouw betrokkenheid verstomt!
Kijk toch eens goed met and’re ogen,
luister met oren die verstaan
de bange schreeuw die jou laat weten
dat er een mens dreigt te vergaan!
Wellicht ontbreken je de woorden,
de zinnen voor een wijze raad,
als je maar stil met beide armen
die ziel je liefde voelen laat!
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Tijd
- Hits: 6425
Het tijd’lijke tijdloos
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
van zorgenlast vrij,
het stoff’lijke naamloos
als schaduw voorbij,
de mens na zijn zoektocht
het einddoel bereikt,
waar nachtelijk duister
voor ’t hemelse wijkt.
Een grensplaats wordt grens’loos
en afstand verliest,
vergank’lijkheid macht’loos
voor ’t tijdloze kiest,
de ziel ongebonden
in vrijheid herleeft.
God zelf haar voor eeuwig
Zijn rijkdommen geeft.
Frits Deubel: www.gedichtensite.com
- Details
- Geschreven door: Deubel, Frits (overl. 04-03-2017)
- Categorie: Vrede
- Hits: 8397
Vrede is een heel klein
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.
stukje voelen zoals God
het altijd heeft gewild
en hoe meer je eigen stem
verstilt, des te beter
voel je Zijn bedoelen.